Site Loader

Het Frans Baskenland sprak al een tijdje tot onze verbeelding. Nauwelijks gekend bij buitenlandse toeristen, maar de Atlantische Pyreneeën zijn wondermooi. Het Iraty bos heeft al onze hoge verwachtingen meteen ingelost. De scenische rijroute ernaartoe is al minstens even indrukwekkend als het bos zelf. Het gigantische beukenbos huisvest mytische wezens volgens de legende. En wanneer je rondwandelt in dit bos, voel je meteen waar deze legendes vandaan komen. Jammer genoeg hadden we veel te weinig tijd om de mooie streek wat langer te verkennen, maar deze eerste indruk vraagt zeker om een vervolg.

Een bezoek aan het bos van Iraty kan je perfect combineren met een roadtrip met de camper langs de Atlantische kust (Bordeaux, Biarritz, San Sebastian,…). ‘Le forêt d’Iraty’ is het grootste beukenbos van West-Europa en vormt de grens tussen het Franse en het Spaanse Baskenland. Het bos is nog grotendeels ontoegankelijk en gespaard van menselijke aanwezigheid. Je kan het bos enkel bereiken via smalle bergpassen. Hierbij al meteen een tip: maak er een circuit van. Vanuit Saint-Pied-de-Port volg je de D18, na je bezoek neem je de D19 richting Larrau. De 2 dorpen zijn ook meteen de laatste stop voor eten, brandstof,… daarna rij je niemandsland in.

Iraty, het mytische bos van het Baskenland

Het bos bleef lang ontoegankelijk – pas in 1964 hebben ze voor het eerst een weg ernaartoe gelegd. Maar er zijn natuurlijk sporen van veel eerder bewoning (hunnebedden etc). Iraty doet ook bij velen een belletje rinkelen als het gaat over kaas. Er grazen meer dan 15.000 ooien op de vlaktes van wie de melk gebruikt wordt voor Ossau-Iraty kaas.

In het hart van dit kwetsbare gebied leven een hele reeks dier- en plantensoorten in harmonie naast elkaar: het is niet ongewoon om herten, reeën, wilde zwijnen en vossen en, met veel geluk, wolven tegen te komen. Aan de boomzijde is de beuk 86% dominant in Iraty Forest, maar er worden ook andere soorten aangetroffen, zoals zomereiken, waaronder een 500 jaar oud exemplaar. Het Iraty-woud is in de afgelopen eeuwen overvloedig geëxploiteerd en herwint geleidelijk zijn rust en openbaart zich aan degenen die de tijd nemen om zich daar te wagen en zich willen laten leiden door de legendes vanuit de diepten van het bos: over het woud zelf en van de laminaks, kleine wezens, half engelen, half mensen.